Η ερήμωση κι η εγκατάλειψη είναι φανερό πως ταλαιπωρούν αυτό τον όμορφο τόπο, που του ΄λαχε να είναι στο τέλος του δρόμου. Ενός δρόμου που δεν οδηγεί πουθενά αλλού. Η γιαγιά Σοφία έμενε κάποτε σ' αυτό εδώ το σπίτι. Όλες οι γριές γιαγιάδες μας κι όλα εμείς εγγόνια τους. Παίζαμε στα στενά και κείνη έφτιαχνε όμορφα κεντήματα με το βελονάκι της. Καθόταν στο μπαλκόνι της και πότε πότε μας κοίταζε πάνω από τα γιαλιά της.
Τώρα οι πέτρινοι τοίχοι που αγκαλιάζουν την εσωτερική αυλή, είναι έτοιμοι να πέσουν. Το ξύλινο "ξωπόρτι" με φανερά πάνω του τα σημάδια του χρόνου, μόλις που στέκεται στη θέση του. Η κλιματαριά από πάνω είναι ακόμα ζωντανή και δίνει με τον τρόπο της το δικό της μήνυμα ελπίδας.
Θέλω πάλι να παίξω στα στενά δρομάκια του χωριού. Να τρέξω, να γελάσω, να φωνάξω και κουρασμένη πια αργά το απόγευμα, να ξαποστάσω ακουμπισμένη σ' αυτούς τους πέτρινους τοίχους.... Μαίρη, Ελένη, Δήμο, Σκεύη, Μαρία, Γιάννο.... σας περιμένω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου