Εκείνο το καλοκαίρι...

Εκείνο το καλοκαίρι, το πρώτο που θυμάμαι στο χωριό, δεν ήταν και τόσο ευχάριστο.

Με το που φτάσαμε... είχαμε ήδη πάρει το κακό μαζί μας.
Πόλεμος λέει... Και γω, μικρό κοριτσάκι στη βεράντα του σπιτιού μας, να βλέπω τις φωτιές στα γύρω βουνά, να ακούω τα αεροπλάνα και να μην καταλαβαίνω τι γίνεται.
Κάθε που κτυπούσε η καμπάνα τρέχανε όλοι - και γω μαζί - στην αυλή της εκκλησίας. Ένα στρατιωτικό φορτηγό ήρθε πάλι και έφερε νεκρούς στρατιώτες. Κλάματα, φωνές, μαυροφορημένες μάνες, καμένα δάση...

Κι ο κόσμος πολύς - δεν έχει χώρο για όλους, δεν έχει φαγητό...


Εγώ κάθομαι στην βεράντα του σπιτιού μου, κρατάω στην αγκαλιά μου τη μοναδική κούκλα που έχω και κοιτάω τα βουνά να καίγονται....



Χτες που βγήκα πάλι στην βεράντα, είχα το κοριτσάκι μου αγκαλιά, και παρατηρούσα τα βουνά γύρω από το χωριό. Μου φαίνεται πως βλέπω ακόμα τις φωτιές και πονά η καρδιά μου...