Στην άκρη της γης, στο τέρμα... Πιο πέρα δεν μπορείς να προχωρήσεις... Και για να φτάσεις εκεί, ο δρόμος πολύ δύσκολος για μερικούς αλλά πανέμορφος για κάποιους άλλους.
Κι όταν επιτέλους μπούμε στο χωριό... νιώθω πως η μηχανή του χρόνου με πήγε πολλά χρόνια πριν...30 ας πούμε. Κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα, οι ίδιες εικόνες - εγώ, παιδάκι του δημοτικού, να τρέχω στα δρομάκια, να ανεβαίνω στα βουνά, να παίζω ξυπόλυτη στο ποτάμι. Αυτό το μακρινό παραμύθι θέλω να δώσω, που τοποθετώντας το στο χωριό φάντασμα του σήμερα, με κάνει να πονώ...
Κι όταν επιτέλους μπούμε στο χωριό... νιώθω πως η μηχανή του χρόνου με πήγε πολλά χρόνια πριν...30 ας πούμε. Κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα, οι ίδιες εικόνες - εγώ, παιδάκι του δημοτικού, να τρέχω στα δρομάκια, να ανεβαίνω στα βουνά, να παίζω ξυπόλυτη στο ποτάμι. Αυτό το μακρινό παραμύθι θέλω να δώσω, που τοποθετώντας το στο χωριό φάντασμα του σήμερα, με κάνει να πονώ...
1 σχόλιο:
kalosorises :)
Δημοσίευση σχολίου